کدگذاری اطلاعات برای نگهداری اطلاعات در حافظه
هنگامی که اطلاعات کدگذاری شد، باید به نحوی آن را حفظ کنیم. مغز ما اطلاعات رمزگذاری شده را می گیرد و در انبار قرار می دهد. ذخیره سازی ایجاد یک رکورد دائمی از اطلاعات است.
برای اینکه یک حافظه به ذخیره سازی (یعنی حافظه بلند مدت) برود، باید از سه مرحله متمایز عبور کند: حافظه حسی، حافظه کوتاه مدت و در نهایت حافظه بلند مدت. این مراحل اولین بار توسط ریچارد اتکینسون و ریچارد شیفرین (1968) ارائه شد. مدل آنها از حافظه انسان (شکل 1) که مدل اتکینسون و شیفرین نامیده می شود، بر این باور است که ما حافظه ها را به همان روشی پردازش می کنیم که کامپیوتر اطلاعات را پردازش می کند.
مدل اتکینسون و شیفرین تنها مدل ذخیره اطلاعات در حافظه نیست. دیگران، مانند بادلی و هیچ (1974)، مدلی را پیشنهاد کرده اند که حافظه کوتاه مدت خود اشکال مختلفی دارد. در این مدل، ذخیره حافظه ها در حافظه کوتاه مدت مانند باز کردن فایل های مختلف در کامپیوتر و افزودن اطلاعات است.
نوع حافظه کوتاه مدت (یا فایل کامپیوتری) به نوع اطلاعات دریافتی بستگی دارد. خاطرات به شکل بصری-فضایی و همچنین خاطرات مطالب گفتاری یا نوشتاری وجود دارد و در سه سیستم کوتاهمدت ذخیره میشوند: یک صفحه تصویری فضایی، یک بافر اپیزودیک و یک حلقه واجی. به گفته بادلی و هیچ، بخش اجرایی مرکزی حافظه بر جریان اطلاعات به و از سه سیستم کوتاه مدت نظارت یا کنترل می کند.
حافظه حسی و نقش آن در ذخیره اطلاعات
در مدل اتکینسون-شیفرین، محرکهای محیط ابتدا در حافظه حسی پردازش میشوند. حافظه حسی در ذخیره رویدادهای حسی مختصر، مانند مناظر، صداها و مزهها. ذخیره سازی آن بسیار کوتاه است – تا چند ثانیه. ما دائماً با اطلاعات حسی بمباران می شویم.
ما نمی توانیم همه آن، یا حتی بیشتر آن را جذب کنیم. و بیشتر آن تاثیری بر زندگی ما ندارد. به عنوان مثال، استاد شما در دوره آخر کلاس چه لباسی پوشیده بود؟ تا زمانی که پروفسور لباس مناسبی پوشیده بود، واقعاً مهم نیست که چه لباسی می پوشیدند. اطلاعات حسی در مورد مناظر، صداها، بوها، و حتی بافت ها را که به عنوان اطلاعات ارزشمند تلقی نمی کنیم، دور می ریزیم. اگر چیزی را ارزشمند بدانیم، اطلاعات به سیستم حافظه کوتاه مدت ما منتقل می شود.
حافظه کوتاه مدت و تاثیر آن در افزایش و ذخیره اطلاعات
حافظه کوتاه مدت (STM) یک سیستم ذخیره سازی موقت است که حافظه حسی دریافتی را پردازش می کند. اصطلاحات حافظه کوتاه مدت و حافظه فعال گاهی اوقات به جای یکدیگر استفاده می شوند، اما دقیقاً یکسان نیستند.
حافظه کوتاه مدت با دقت بیشتری به عنوان جزئی از حافظه فعال توصیف می شود. حافظه کوتاه مدت اطلاعات را از حافظه حسی می گیرد و گاهی آن حافظه را به چیزی که قبلا در حافظه بلندمدت است متصل می کند. ذخیره سازی حافظه کوتاه مدت 15 تا 30 ثانیه طول می کشد. آن را به عنوان اطلاعاتی که روی صفحه رایانه خود نمایش داده اید، مانند یک سند، صفحه گسترده یا وب سایت در نظر بگیرید. سپس، اطلاعات در STM به حافظه بلند مدت می رود (آن را در هارد دیسک خود ذخیره می کنید)، یا دور انداخته می شود (یک سند را حذف می کنید یا یک مرورگر وب را می بندید).
تمرین اطلاعات را از حافظه کوتاه مدت به حافظه بلند مدت منتقل می کند. تمرین فعال راهی برای توجه به اطلاعات برای انتقال آن از حافظه کوتاه مدت به بلند مدت است.
در طول تمرین فعال، اطلاعاتی را که باید به خاطر بسپارید، تکرار می کنید (تمرین می کنید). اگر آن را به اندازه کافی تکرار کنید، ممکن است به حافظه بلند مدت منتقل شود. به عنوان مثال، این نوع تمرین فعال روشی است که بسیاری از کودکان با خواندن آهنگ الفبای ABC خود را یاد می گیرند. روش دیگر، تمرین مفصل عمل پیوند دادن اطلاعات جدیدی است که میخواهید یاد بگیرید به اطلاعات موجودی که قبلاً میدانید.
به عنوان مثال، اگر در یک مهمانی با شخصی ملاقات کردید و تلفن شما مرده است، اما می خواهید شماره تلفن او را که با کد منطقه 203 شروع می شود را به خاطر بسپارید، ممکن است به یاد بیاورید که عموی شما عبدل در کانکتیکات زندگی می کند و دارای کد منطقه 203 است. به این ترتیب، وقتی سعی می کنید شماره تلفن دوست جدید خود را به خاطر بسپارید، به راحتی کد منطقه را به خاطر خواهید آورد. کریک و لاکهارت (1972) سطوحی از فرضیه پردازش را پیشنهاد کردند که بیان می کند هر چه عمیق تر در مورد چیزی فکر کنید، بهتر آن را به خاطر بسپارید.
چگونه اطلاعات را در حافظه خود ذخیره کنیم؟
ممکن است از خود بپرسید: «حافظه ما میتواند همزمان چقدر اطلاعات را مدیریت کند؟» برای کشف ظرفیت و مدت حافظه کوتاه مدت خود، از شریک بخواهید رشته های اعداد تصادفی (شکل 8.5) را با صدای بلند برای شما بخواند و هر رشته را با گفتن “آماده اید؟” شروع کنید. و هر کدام را با گفتن «یادآوری» پایان دهید، در این مرحله باید سعی کنید رشته اعداد را از حافظه یادداشت کنید.
به طولانیترین رشتهای که در آن سری را درست دریافت کردهاید توجه کنید. برای اکثر افراد، ظرفیت احتمالاً نزدیک به 7 به علاوه یا منهای 2 خواهد بود. در سال 1956، جورج میلر بیشتر تحقیقات در مورد ظرفیت حافظه کوتاه مدت را مرور کرد و دریافت که افراد می توانند بین 5 تا 9 مورد را حفظ کنند، بنابراین گزارش داد. ظرفیت حافظه کوتاه مدت “عدد جادویی” 7 به علاوه یا منهای 2 بود. با این حال، تحقیقات معاصر بیشتر نشان داده است که ظرفیت حافظه کاری 4 به علاوه یا منهای 1 است (کوان، 2010). به طور کلی، یادآوری برای اعداد تصادفی تا حدودی بهتر از حروف تصادفی است (جاکوبز، 1887) و همچنین اغلب برای اطلاعاتی که می شنویم (رمزگذاری صوتی) به جای اطلاعاتی که می بینیم (کدگذاری بصری) کمی بهتر است (اندرسون، 1969).
کاهش ردیابی حافظه و تداخل دو عاملی هستند که بر حفظ حافظه کوتاه مدت تأثیر می گذارند. پترسون و پترسون (1959) حافظه کوتاه مدت را با استفاده از سه توالی حرف به نام تریگرام (به عنوان مثال، CLS) بررسی کردند که باید پس از فواصل زمانی مختلف بین 3 تا 18 ثانیه یادآوری شوند. شرکتکنندگان حدود 80 درصد از تریگرمها را پس از 3 ثانیه تأخیر به یاد آوردند، اما تنها 10 درصد پس از تأخیر 18 ثانیهای، که باعث شد به این نتیجه برسند که حافظه کوتاهمدت در 18 ثانیه تحلیل میرود. در طول پوسیدگی، ردیابی حافظه با گذشت زمان کمتر فعال می شود و اطلاعات فراموش می شود. با این حال، کپل و آندروود (1962) تنها اولین آزمایشهای کار سهگانه را بررسی کردند و دریافتند که تداخل فعال بر حفظ حافظه کوتاهمدت نیز تأثیر میگذارد. در طول تداخل فعال، اطلاعات آموخته شده قبلی با توانایی یادگیری اطلاعات جدید تداخل می کند. هم کاهش ردیابی حافظه و هم تداخل فعال بر حافظه کوتاه مدت تأثیر می گذارد. هنگامی که اطلاعات به حافظه بلندمدت رسید، باید هم در سطح سیناپسی که چند ساعت طول میکشد و هم در سیستم حافظه که ممکن است هفتهها یا بیشتر طول بکشد، ادغام شود.
روش حفظ اطلاعات در حافظه
حافظه بلند مدت
حافظه بلند مدت (LTM) ذخیره سازی مداوم اطلاعات است. بر خلاف حافظه کوتاه مدت، ظرفیت ذخیره سازی حافظه بلند مدت نامحدود است. این شامل همه چیزهایی است که می توانید به خاطر بسپارید که بیش از چند دقیقه پیش اتفاق افتاده اند. واقعاً نمی توان حافظه بلندمدت را بدون فکر کردن به نحوه سازماندهی آن در نظر گرفت. خیلی سریع، اولین کلمه ای که با شنیدن “کره بادام زمینی” به ذهنتان خطور می کند چیست؟ به ژله فکر کردی؟ اگر این کار را کرده اید، احتمالاً کره بادام زمینی و ژله را در ذهن خود تداعی کرده اید. به طور کلی پذیرفته شده است که خاطرات در شبکه های معنایی (یا انجمنی) سازماندهی می شوند (کالینز و لوفتوس، 1975). یک شبکه معنایی از مفاهیم تشکیل شده است، و همانطور که ممکن است از آنچه در مورد حافظه آموخته اید به خاطر بیاورید، مفاهیم دسته ها یا گروه بندی هایی از اطلاعات زبانی، تصاویر، ایده ها یا خاطرات مانند تجربیات زندگی هستند. اگرچه تجارب و تخصص فردی می تواند بر چیدمان مفهوم تأثیر بگذارد، اعتقاد بر این است که مفاهیم به صورت سلسله مراتبی در ذهن چیده می شوند (اندرسون و ردر، 1999؛ جانسون و مرویس، 1997، 1998؛ پالمر، جونز، هنسی، اونز، و پیک، 1989؛ روش، مرویس، گری، جانسون، و بویز-برام، 1976؛ تاناکا و تیلور، 1991). مفاهیم مرتبط به هم مرتبط هستند و قدرت پیوند بستگی به این دارد که چقدر دو مفهوم با هم مرتبط شده اند.
شبکه های معنایی بسته به تجربیات شخصی متفاوت هستند. نکته مهم برای حافظه، فعال کردن هر بخشی از یک شبکه معنایی، مفاهیم مرتبط با آن بخش را نیز به میزان کمتری فعال می کند. این فرآیند به عنوان فعال سازی گسترش شناخته می شود (کالینز و لوفتوس، 1975). اگر بخشی از یک شبکه فعال شود، دسترسی به مفاهیم مرتبط آسانتر است زیرا آنها قبلاً تا حدی فعال شده اند. وقتی چیزی را به خاطر می آورید یا به یاد می آورید، یک مفهوم را فعال می کنید و مفاهیم مرتبط راحت تر به خاطر سپرده می شوند زیرا تا حدی فعال شده اند. با این حال، فعال سازی ها تنها در یک جهت گسترش نمی یابند. وقتی چیزی را به خاطر می آورید، معمولاً چندین مسیر برای به دست آوردن اطلاعاتی که می خواهید به آن دسترسی داشته باشید دارید، و هر چه پیوندهای بیشتری به یک مفهوم داشته باشید، شانس بیشتری برای به خاطر سپردن دارید.
دو نوع حافظه بلند مدت وجود دارد: آشکار و ضمنی (شکل 8.6). درک تفاوت بین حافظه آشکار و حافظه ضمنی مهم است زیرا افزایش سن، انواع خاصی از ضربه مغزی، و برخی اختلالات می تواند حافظه آشکار و ضمنی را به روش های مختلف تحت تاثیر قرار دهد. خاطرات صریح آنهایی هستند که ما آگاهانه سعی در به خاطر سپردن، یادآوری و گزارش آن داریم. به عنوان مثال، اگر در حال مطالعه برای امتحان شیمی خود هستید، مطالبی که یاد می گیرید بخشی از حافظه صریح شما خواهد بود. مطابق با قیاس رایانه، برخی از اطلاعات در حافظه بلند مدت شما مانند اطلاعاتی است که در هارد دیسک ذخیره کرده اید. روی دسکتاپ شما (حافظه کوتاه مدت شما) وجود ندارد، اما بیشتر اوقات می توانید این اطلاعات را زمانی که بخواهید جمع آوری کنید. همه خاطرات بلند مدت خاطرات قوی نیستند و برخی از خاطرات را فقط با استفاده از اعلانات می توان به خاطر آورد. به عنوان مثال، ممکن است به راحتی یک واقعیت را به یاد بیاورید، مانند پایتخت ایالات متحده، اما ممکن است در هنگام بازدید از یک شهر مجاور تابستان گذشته، نام رستورانی را که در آن شام خورده اید، به خاطر بیاورید. درخواستی، مانند اینکه رستوران به نام صاحبش نامگذاری شده است، ممکن است به شما کمک کند تا نام رستوران را به خاطر بیاورید. حافظه صریح گاهی اوقات به عنوان حافظه بیانی نیز شناخته می شود، زیرا می توان آن را در قالب کلمات بیان کرد. حافظه آشکار به حافظه اپیزودیک و حافظه معنایی تقسیم می شود.